توسط کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان و اداره کل امور اتباع و مهاجرین خارجی وزارت کشور طرح آب‌رسانی اجرایی شد.
به گزارش آوا دیپلماتیک، کبری هر روز دم سحر از خواب بیدار می‌‌شود و به همسرش کمک می‌کند تا بزهایشان را برای چرا ببرند. او همچنین به نظافت خانه می‌رسد و غذای خانواده را آماده می‌کند و بعدازظهرهایش را به نگهداری از دو پسر کوچکش می‌گذراند.
کبری ایرانی است و در روستائی در نزدیکی مهمانشهر پناهندگان سروستان زندگی می‌کند، این مهمانشهر سرپناه حدود 10،000 افغان است و در یک ساعتی شیراز در استان فارس در ایران واقع شده است.
او زندگی سختی دارد اما به تازگی اتفاقی او را خوشحال کرده است. کبری در حالیکه با عجله از کاری سروقت کاری دیگر می‌رود توضیح می‌دهد که: در چند ماه گذشته تمام روز از شیرهای آب، آب تمیز با فشار خیلی خوب می‌آید. این اتفاق جدید زندگی ما را خیلی بهتر کرده است.
چاه جدید به عمق 300 متر را کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان در ایران و اداره کل امور اتباع و مهاجرین خارجی وزارت کشور ساخته‌اند که تامین‌کننده آب برای سروستان است و دولت از این لوله اصلی به چهار روستای مجاور از جمله روستای محل سکونت کبری انشعاب آب داده است تا این آب تمیز و خیلی لازم به حدود 2،000 ساکن آنجا برسد.
بومی‌های منطقه خاطره‌ای دور از «قدیم‌ها» دارند که دور تا دور آنها پر از زمین‌های زراعتی سبز بود. در 20 سال گذشته با خشک شدن منابع آب‌های زیرزمینی پدیده بیابان‌زایی بسیاری از روستاها را از بین برده است.
سیستم آب‌رسانی جدید به فرزانه اجازه می‌دهد در خانه‌اش در مهمانشهر پناهندگان سروستان گل و گیاه پرورش دهد.
دولت ایران مهمانشهر سروستان را در سال 1985 افتتاح کرد تا مسکن 10،000 پناهنده افغان در دوران اشغال افغانستان توسط شوروی سابق باشد. در طی سالیان، این مهمانشهر سرپناه حدود 12،000 پناهنده عراقی نیز بوده و در سال 2002، پس از سقوط طالبان موجی جدید از پناهندگان افغان را پذیرا شد. این مهمانشهر برای تامین آب به چشمه‌ای در همان نزدیکی وابسته بود اما این چشمه در سال 2004 خشک شد و دولت مهمانشهر را تعطیل کرد.
بااینکه اغلب یک میلیون پناهنده ساکن ایران در مناطق شهری زندگی می‌کنند اما دولت در سال 2008 دوباره درهای مهمانشهر سروستان را به روی پناهندگان افغان باز کرد و در حال حاضر فقط تعدادی بالغ بر 600 نفر در آنجا زندگی می‌کنند. در ابتدا، پناهندگان با آب محدودی که از طریق لوله‌کشی از شهر سروستان به آنجا منتقل می‌شد زندگی می‌کردند. بعد برای چند سال دولت و کمیساریا روزانه به تانکر به آنجا آب می‌رساندند.
اما سال گذشته کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان در ایران و اداره کل امور اتباع و مهاجرین خارجی یک منبع آب مطمئن کشف کردند و لوله‌کشی کردند و آب گرانبهای این منبع را توزیع کردند و کسانی مانند کبری و پناهندگان افغان مثل فرزانه نوری از آن بهره می‌برند. نوری اکنون هم آب کافی برای مصارف خانگی دارد و هم می‌تواند باغچه کوچکی داشته باشد که به خانه‌اش رنگ و لعابی داده.
البته شرایط مهمانشهر روز اولی که دو سال پیش او به همراه همسر ناتوان و چهار فرزندش وارد مهمانشهر شد خیلی دشوار بود. فرزانه و خانواده او 14 سال پیش از خانه‌اشان در نزدیکی کابل فرار کردند و قبل از نقل مکان به شیراز، در جنوب ایران در بندرعباس ساکن شدند.
شوهر او در افغانستان مجروح شده است و نمی‌تواند کار کند و فرزانه بسیار تلاش کرده تا بتواند برای حمایت از خانواده‌اش درآمد کافی داشته باشد. آنها تقاضای تغییر مکان خود را به اداره امور اتباع و مهاجرین خارجی تسلیم کردند و در سال 2012 به سروستان منتقل شدند، جاییکه دولت برای آنها سرپناه، مواد غذایی و خدمات بهداشتی مهیا می‌کرد.
فرزانه مشکلاتش را به خاطر می‌آورد وقتی: تانکرهای آب همیشه نمی‌آمدند… گاهی چند روز بدون آب سپری می‌شد. و خانواده‌اش نمی‌توانستند میوه و سبزی بخورند چون نمی‌توانستند آنها را بشورند. فرزانه هم با کبری موافق است که به پایان رسیدن ساخت سیستم جدید آب‌رسانی تغییری بسیار بزرگ بود.
فرزانه می‌گوید: از وقتی آب آمده، مسمومیت غذایی کمتر شده، می‌تونم خانه‌ام را بشورم و بیماری‌های پوستی بین بچه‌ها در مهمانشهر همگی از بین رفته‌اند. پناهندگان زراعت‌های کوچکی راه انداخته‌اند و در آنها سبزی و میوه می‌کارند و مرغ پرورش می‌دهند.
سیوانکا داناپالا، رئیس دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل می‌گوید: ایران برای بیش از سه دهه بطور سخاوتمندانه میزبان یکی از بزرگ‌ترین جمعیت‌های پناهنده شهری در دنیا بوده است. ما تلاش می‌کنیم تا اطمینان پیدا کنیم که شرایط برای بازگشت پناهندگان ایمن می‌باشد. در این بین از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کنیم تا به طرق مختلف از جمله اجرای پروژه‌هایی که همزمان خدمات مهمی را هم به پناهندگان و هم به جامعه میزبان ارائه می‌دهند به شکلی کشور میزبان هم از حضور پناهندگان بهره ببرد.
