سفیر سابق فرانسه در تهران، دلایل تمدید مذاکرات و خطرات احتمالی آن را برای روزنامه “لوریان لوژور” تشریح کرده است.
به گزارش آوا دیپلماتیک، خبرنگار روزنامه “لوریان لوژور” در مطلبی نوشت: “مذاکرات برای ۷ ماه دیگر نیز تمدید شد. ایران و قدرت های جهانی روز دوشنبه در وین تصمیم گرفتند که مهلت مذاکرات را طولانی تر کنند تا بتوانند به یک توافق جامع دست یابند. با اینکه این تصمیم ممکن است در نهایت امکان توافق را به وجود آورد.”
در ادامه از “فرانسوا نیکولو” سفیر سابق فرانسه این پرسش مطرح می شود که “تمدید مهلت مذاکرات چگونه می تواند بر دورنمای موفقیت در مذاکرات اثر بگذارد؟”
فرانسوا نیکولو، تحلیلگر امور مربوط به تکثیر اتمی و خلع سلاح و سفیر سابق فرانسه در تهران، در پاسخ به این نکته اشاره می کند که دو زوج قدرتمند [اوباما–کری و روحانی–رهبری] در این مذاکرات از یک خواست تبعیت می کردند. “رسیدن به یک توافق جامع و کامل.”
نیکولو در ادامه می افزاید:” با این حال، در هر یک از دو جناح نیز مخالفت هایی وجود داشت. کنگره آمریکا در یک سو و محافظه کاران و اصولگرایان ایرانی در سوی دیگر.”
او همچنین با اشاره به قدرت لابی های داخلی در هر دو جناح می افزاید: “در جناح ایران، برخی براین باورند که نمی توان از دستاوردهای اتمی چشم پوشی کرد و اینکه اصل پیاده سازی تآسیسات عملاً غیرقابل تصور است. از دید برخی غربی ها، هر آنچه ایران انجام دهد، به عنوان تضمین کافی برای حسن نیت این کشور شناخته نمی شود.”
آقای نیکولو در ادامه می گوید: ” با این حال، آمریکایی ها این بار اشتباه سال گذشته را تکرار نکردند و میان اعضای گروه شش کشور اختلافات شدیدی وجود نداشت. کری به شکلی ماهرانه کاری کرد که تمامی شرکا به یک میزان در جریان امور قرار گیرند. ازسوی دیگر، آنچه باعث عدم رسیدن به توافق شد، منافع اقتصادی، یا فشارهای اسراییل و عربستان نبود.”
او همچنین گفت: “گروه شش کشور دیدگاهی دارد که ضد تکثیر اتمی است، و ایران نیز آماده نیست تا از حقوق هسته ای صلح آمیز خود چشم پوشی کند.”
سفیر سابق فرانسه در خصوص تمدید مذاکرات به این نکته اشاره می کند که مذاکره کنندگان به هیچ وجه کمبود وقت نداشتند. آقای نیکولو می گوید: “اکنون این سؤال مطرح است که آیا تمدید مذاکرات کمکی در رسیدن به توافق جامع خواهد کرد یا خیر. مهم این است که پویایی و تحرک در مذاکرات پیوسته وجود داشته. ولی اکنون وارد وضعیتی می شویم که بسیار پرمخاطره می نماید. واقعاً اینکه تا این لحظه هیچ مسأله ای باعث متوقف شدن مذاکرات نشده، به مانند معجزه است. ولی اکنون خطر به شدت رو به افزایش است.”
آقای نیکولو وضعیت کنونی را با مذاکرات کمپ دیوید در سال ۲۰۰۰ مقایسه می کند. و خاطرنشان می کند: “در آن زمان، بیل کلینتون توانست اسراییلی ها و فلسطینی ها را گردهم آورد. آنها تقریباً به هدف نیز دست یافتند و تنها چند مورد، ازجمله موضوع مربوط به وضعیت شهر اورشلیم، برای حل و فصل نهایی باقی مانده بود. طرفین تصمیم گرفتند که در ماه اکتبر آن سال مذاکرات را ادامه دهند. ولی در آن مدت، آریل شارون در صحن مساجد قدم زد و باعث تحریک فلسطینی ها و وقوع دومین انتفاضه شد و بدین ترتیب هرگونه شانسی را برای رسیدن به توافق ازبین برد.”
نیکولو می گوید: “دو طرف برای اطمینان یافتن از اینکه در هر شرایطی به تفاهم برسند، باید بپذیرند که قدری دیگر از این راه را طی کنند. آنها باید به این درک برسند که این توافق به نفع همه است. ازسوی دیگر، درحالی که جمهوریخواهان از ماه ژانویه اکثر کرسی ها را در کنگره به دست خواهند آورد و بی شک با تصویب تحریم های جدید علیه ایران از ادامه مذاکرات جلوگیری خواهند کرد،”
نیکولو خاطرنشان می سازد که باراک اوباما این امکان را دارد که از رأی کنگره شانه خالی کرده و توافق را نهایی سازد. تشدید تحریم ها علیه ایران باعث بروز تنش ها و درگیری های جدیدی میان دو طرف خواهد شد. حتی پیتر راسکام، نماینده جمهوریخواه، دراین خصوص گفت: “اکنون زمان آن رسیده که به این روند که هیچ نتیجه ای نیز دربر نداشته خاتمه دهیم و تحریم های بسیار شدیدی را که باعث بازگرداندن حکومت اصولگرای ایران به میز مذاکرات شد، ادامه دهیم.”
این دیپلمات سابق در نهایت ابراز امیدواری می کند: “روزنه امید باز شده و تلاش و پویایی نیز در نزد هر دو جناح دیده می شود. هر دو طرف احتمالاً باید درخصوص یک توافق به تفاهم برسند، مگر اینکه یک مسأله غیرقابل پیش بینی روی دهد.”
